Maleisië (deel 3, Borneo) / Thailand (deel 1)

Hoi allemaal!

Een update vanuit Bangkok! Heb meer dan 3 weken geleden m’n laatste post geplaatst en we hebben ondertussen alweer flink veel beleefd. Vandaag is Sam zijn laatste dag en morgen vliegt hij naar huis en ik naar Tim die al op Bali zit voor mijn 2e gedeelte van de reis.

Mijn laatste post ging nog over het droomeiland Mantanani in Borneo, welke we tot nu toe nog steeds de leukste vonden. Het snorkelen was super gaaf aangezien we met een boot werden gedropt op een onbewoond eiland!! Daar kon je heel mooi snorkelen en hadden beide kanten van het eiland een ander strand. Zelfs op het resort van het grote eiland waar we verbleven waren we de enige. Wel moesten we uitkijken op het onbewoonde eiland omdat daar slangen zaten en het midden beschut was met struiken en een paar bomen. We zagen toen we het gingen verkennen een groot reptiel net de struiken inrennen, groter dan we ooit hadden gezien. Verder nog een onbemande vuurtoren en verlaten bootje gevonden en paar mooiee foto’s kunnen maken.

Daarna moesten we weer terug naar de stad (Kota Kibabalu) en gingen we naar dezelfde hostel omdat we daar alles kende en er een winkelcentrum in de buurt was met eten. In dezelfde supermarkt waar we de vorige keer ons verbaasden over hoe efficiënt de mensen daar werkten (als in 1 iemand dweilen, 4 mensen eromheen staan wapperen met kranten de hele dag lang) liep Sam met zijn arm tegen een witte pilaar aan die net geverfd bleek te zijn. Er stond natuurlijk geen bordje bij met pas op net geverfd zoals in Nederland en de schilder en het personeel lachte hem uit (ik ook). Toen hij zijn arm wou schoonmaken moest er “opeens” 10 man aan giechelend personeel hun handen wassen iedereen verspreidde het grote nieuws.

De volgende dag gingen we dan eindelijk op zoek naar orang oetangs in Sepilok, een van de laatste opvangcentra voor geredde orang oetang baby’s die daar vervolgens groot worden gebracht. Dit was al meteen duidelijk dat ze hier wél goed voor de dieren waren (in tegenstelling tot het eerdere olifanten sanctuary) en de (meeste) verzorgers gingen leuk met ze om. Ondanks dat ook hier een platform was waar ze werden gevoerd zagen we er al meteen een zitten en later nog veel en veel meer door het reservaat. Ook kwamen er een paar op en langs de paden lopen, maar je mocht niet te dichtbij komen omdat sommigen agressief konden zijn door hun trauma naar mensen. Daar zijn we 2 dagen gebleven omdat een vrouw van onze organisatie vertelde dat wilde orang oetangs niet meer bestaan.. Grote onzin achteraf. Omdat de gewone kamers in ons Sepilok resort waren volgeboekt moesten we ons weer naar een luxere chalet verplaatsen (wat jammer nou). Dit was super, met weer een bucketlist ding van mijn lijst, buiten douchen onder de sterren (letterlijk, want het water kwam ook uit een bucket) en we hadden een zwembad. We zijn de 2e dag weer naar de orang oetangs geweest (ook naar een verblijf waar je de kleinere kon zien in één groot speelparadijs) en zijn we naar een sunbear reservaat geweest (de kleinste beer op aarde). Die klimt net als orang oetangs ook in bomen om een nest te maken.

Nu hadden we nog geen wilde orang oetangs gezien, waar we o.a. voor naar Borneo kwamen. Alleen kwamen we er tijdens de reis achter dat sommige plekken je letterlijk onmogelijk wordt gemaakt om zelf te reizen tenzij je een tour doet (lees 3500 euro voor 5 dagen), om reizen naar deze gebieden te ontmoedigen. Op zich hebben ze hier een punt aangezien we nu zelf zien hoe asociaal een gemiddelde toerist zich gedraagt. De binnenlanders zijn vaak nog erger en hebben in bepaalde gebieden een verbod gekregen. We besloten alleen nog naar de locatie te gaan waar we het meest graag heen wilde en ook kans had op orang oetangs: Kinabatang River. Dit was een meerdaagse jungle tour per boot door de grootste rivier van Borneo met veel wildlife. Dit keer geen lange en vermoeiende tochten door bloedzuigers en vervelende beesten maar lekker in een bootje, waar je dus veel meer ziet dan per voet. Al in de 1e toch zagen we na 10 minuten een écht wilde orang oetang in de bomen hangen (de volgende dag nog 1) en ook een krokodil gespot van dichtbij die wachtte tot er een aapje uit de boom boven hem viel. De hele dag door zag je heel veel neushoornvogels langs de rivier. Ook tientallen neusapen in groepen die zaten te schreeuwen (een geluid alsof ze allemaal een verstopte neus hebben) die ruzie maakten en de bomen afbraken (er kwamen stukken naar beneden vallen).

De 2e dag betrok de lucht en kregen we zwaar onweer. Toen we net onze 2e orang oetang spotte klonk er een knal alsof het insloeg in onze boot waardoor iedereen zich de pletter schrok. De aap niet, want die zat rustig op een tak blaadjes te eten alsof er niets aan de hand was. Daarna kwam er een hevige tropische regenbui waarbij het water uit de boot moest worden geschept en Sam op het eind van de bui drijfnat besloot ook maar eens zijn regenpak aan te trekken. Ook waren er sporen van een kudde olifanten maar deze helaas niet gezien. De 2e avond hebben we ’s avonds nog een night cruise gedaan en zagen we o.a. heel veel vogels en een jungle kat. We hadden zelf nog goede zaklampen van de Mulu caves en konden daardoor ver zien, en deden aan het eind van de toch onze motor en lichten uit en lieten de jungle geluiden tot ons komen, dat was voor mij het vetste. Roepende apen, vogels, insecten en een volle maan boven je (met de silhouet van de jungle zelf) op een doodstille rivier. Borneo afgesloten met een hoogtepunt!

De dag erna verliep iets minder fijn (een nog grotere ellende dan lopend de grens over naar Singapore) met dank aan het achterlijke bedrijf dat AirAsia heet en dat we opeens midden in de nacht weg moesten met de laatste bus naar het vliegveld door een fout. Daarna 7 uur wachten op vliegveld en we hadden zelf 2 vluchten geboekt met AirAsia maar rechtstreeks naar Thailand ging niet ging en we hadden bijna onze 2e gemist (zelfs met 3 uur speling) door een vertraging van het bedrijf. Na de landing hadden we nog 20 minuten om te boarden en hebben we mét onze backpacks door de handbagage (was telaat) een stuk van een half uur in 10 minuten hebben gerend (door rijen van een 100en mensen gedrongen, mensen omvergebeukt en tassen van anderen op de grond gegooid, ruzie met de douane, een vrouw per ongeluk met backpack in haar buik gestompt) maar uiteindelijk klotsend van het zweet onze vlucht gehaald. Gelukkig was de persoon naast mij een hippie van 50 dus die stonk even hard als mij (was wel heel aardig). Sam zat voor me in het vliegtuig en maakte weer ruzie met een vrouw die het nodig vond om de kleine Aziatische beenruimtes nog kleiner te maken door haar stoel vol in zijn knieen te planten. Ja, het kon dus nog erger dan Singapore.. Achteraf kunnen we er misschien wel om lachen.

Aan het einde van deze rit kwamen we in Thailand aan en konden we gelukkig zonder al te veel gedoe door de controle en naar een hostel. Voor het eerst kregen we te horen dat ze waren volgeboekt, een omschakeling na telkens de enige te zijn, en dat merkten we op het eerste strand: Koh Phi Phi (van de film “The Beach” voor de kenners). Erg mooi om te zien, maar wat een (vervelende) mensen. Gelukkig hadden we onze omschakeling van regen en laagseizoen in Maleisië, naar hoogseizoen en tijdens de feestdagen in Thailand al een beetje voorbereid. Jammer dat de natuur voor een deel is verwoest door het toerisme en het snorkelen ons onmogelijk werd gemaakt door de gevaarlijke longtailboten die je bijna onthoofdden met hun motoren als je even lucht kwam happen. Ondanks dat we het allemaal wisten was het toch even een overgang van onbewoond eiland naar massa toerisme. Waar we in Borneo met z’n 3en in een speedboat werden vervoerd werden we dit hier in één van de 3 cruise schepen van 500 chinezen per stuk die ieder uur vertrokken. 's Avonds zagen we het eiland veranderen in een heuse lloret del mar waar "scheelkijkende iets-in-de-20ers met buckets drank" het eiland overnamen zoals de Lonely Planet het mooi verwoordde en waren Sam en ik er stiekem ook een van eind vd avond (compleet met kerstmuts), aangezien we al 1,5 maand niet hadden gedronken en de cocktail ervoor al genoeg zijn werk deed. (Ook zagen we verdwaalde oudere vrouwen in hun midlife crisis). We liepen het strand af en zagen gave licht en vuurshows. Het nachtleven vonden we toch iets vetter dan overdag.

Daarna gingen we per boot naar Krabi, om vervolgens met longtailboot naar Railay te gaan waar we de kerst zouden vieren. Halverwege de tocht kwamen we vast te zitten omdat de motor vast kwam te zitten in een stuk plastic (hoe kan dit toch?) Bij aankomst zagen we meteen dat we weer een vet strand hadden bereikt, maar aan de andere kant lag het echte mooie gedeelte met de typische rotsformaties die je in Thailand ziet, en kwamen we erachter dat we recht uitkeken op de Lonely Planet cover van ons boekje en hebben we precies dezelfde foto genomen met het boekje ervoor. Wel was het hier ook erg druk vanwege de kerst maar wel een gezellige sfeer. Helaas kreeg ik op 1e Kerstdag koorts en werd sam een paar dagen later erg ziek (gelukkig nu weer allebei helemaal beter!) Na de kerst gingen we weer terug naar Krabi om de Pnangna baai te kennen wat oa de filmlocatie is voor 007 (Man With The Golden Gun). Ik had deze toevallig nog nooit gezien dus die hadden we even snel in Kinabatang gekeken op de tablet van Sam. We konden tijdens de tour op hetzelfde eiland staan met de bekende rots van de film op de achtergrond.

Als afsluiting voor Sam z'n reis zijn we geeindigd in Bangkok en hebben we super mooie tempels bezocht (oa het koningspaleis met goude tempel en een heiligdom en een 47 meter lang gouden Boedda beeld (niet normaal groot!). Overal had je kleinere beelden en gebouwen waar je ook vaak in kon en de details waren bizar. Zelfs als je een stukje van 1 meter bekeek zag je alweer 10tallen tekeningen of patronen. We maakte alleen 1 grote fout: deze op 1 januari te bezoeken.. Je raad het al, er was natuurlijk weer een grootschalig ritueel aan de gang waarbij mensenmassa's (beter gezegt paraplu-mensenmassa's met Aziaten die niet bruin willen worden) zich door de paden drongen. Na 5x een paraplu punt in je oog hebben gekregen, aangezien wij een kop boven de massa uitstaken, kregen we een lieve glimlach toe van een oud vrouwtje die net haar paraplu in ons gezicht openklapte. Iedereen had een bloemetje bij zich voor het ritueel en ging wierrook aansteken en bidden. We sliepen vlakbij Koh San Road super goedkoop dit keer (6 eu per nacht). Dit was een gezellige straat met muziek, lekker eten en veel vrouwen die 'massage' riepen. Ook veel minder fijne beelden gezien als mensen die dood liggen te gaan op straat aan een infectie of raar deden (zal de details besparen). Helemaal bizar dat we vanavond in een van de hoogste skybars van Bangkok een biertje hebben gedronken met rijk Azie (of mensen die rijk deden), DE filmlocatie uit The Hangover 2 dus we waren even beroemd. De middag kwamen we niet binnen omdat ik een korte broek aan had dus we moesten terug om om te kleden. Toen we het gebouw inkwamen werden we netjes naar de lift verwezen en naar de 63e(!) verdieping gestuurd (waarbij je oren al op verdieping 20 plopte). Eenmaal boven was een van de meest luxe locaties ooit en het uitzicht was zo gaaf! Na van de schrik te zijn bekomen van de menukaart besloten we het maar bij 1 drankje te houden en te genieten van het uitzicht.

Dit letterlijke hoogtepunt is het eind van Sams reis en voor mij de helft. We hebben in 7 weken zoveel gezien en beleefd! Toch blij met een strak schema van vroeg opstaan en weinig slaap waardoor we veel meer hebben gedaan dan op een normale zonvakantie, al waren we afgelopen dagen wel erg moe. Nu door naar Tim morgen in Bali, die me daar opwacht in Kuta beach.

Sam het was super! Thanks voor de gezelligheid en gekke avonturen

Over een paar weken weer nieuwe verhalen, groetjes!!!!